#uitgeverij #uitgevers #schrijversplatform #schrijverschap 

Nou heb k m'n hele leven gereisd. Alle uithoeken van de wereld gezien. K zag ze in vrolijkheid, in verdriet, bij regen en zonneschijn. Ook zag ik rampen van klein tot groot. De veerkracht en vechtlust van de mens heeft me altijd verwonderd. Mensen blijven of trekken weg om elders opnieuw te beginnen. Bij de meest grote rampen zoeken mensen elkaar op. Ze verbroederen en vermenigvuldigen de kracht van ieder individu. Ja... Zelfs... Zelfs wanneer je al je naast bent verloren omdat een oorlog je niet voorbij gaat... Ja.. Zelfs dan.. Zoek je je medemens op om weer gezamelijk kracht op te bouwen.

Ik zag het, verwonderde me vaak en mocht ook menig keer deel uitmaken van deze verbroedering ten tijde van oorlog, disaster en geweld.. 

Maar nu... Nu... In deze crisis met de eerder genoemde onzichtbare vijand kunnen we niet echt verbroederen. Oké.. Oké... Social media... Maar dat is geen knuffel, is niet samen huilen en vloeken... Dat is toch anders... 

Het maakt me verdrietig... Er valt niks meer te reizen, er is geen andere plek, er is geen samen vloeken, lachen, vechten en weer door... Nee... We moeten wachten... Wachten tot het voorbij is en lijdzaam toezien hoe velen van ons het toch niet redden... 

Verdomme... Waar zijn we in beland... Jawel hoor... Blijf positief... Begrijp ik... Is ook goed... Maar weet je... Soms... Soms... WIL IK EVEN NIET Positief.. En wil ik me uitten door te zeggen dat ik het klote vind... 

Geen pillen maar water

"Ben je nou weer je medicijnen vergeten?", vroeg m'n zoon voor de zoveelste keer terwijl ik net het roer had overgenomen.

Hij was de kajuit binnen gelopen en zag de pilletjes nog liggen... Maar... Ook die van gisteren en.... 

"Hoe voel je je pap?", vraagt tie nog aan me waarop k antwoord, "prima, hoezo?"

Blijkt dat ik m'n medicijnen vaak vergeet en dus zelden in neem. 

Het zet me aan het denken... 

Als ik ze nou zo vaak vergeet,... Waarom zou k dan nietstoppen. Stoppen met antidepressieva, kalmeringstabletjes, antipsychotica enz... Maar... Maat.. Dat mag natuurlijk niet zomaar. Je moet het afbouwen want anders dan... Maar... Ik slik nu toch al bijna geen... 

Enfin.. Ik denken en neem het rigoreuze besluit... Ik stop er gewoon mee.

Maar k vroeg me wel af hoe het mogelijk was dat ik, met m'n ptss wel zonder die..... 

Wel was het zo dat k eerder die maand was vertrokken, met m'n zoon, voor een maandelange zeiltocht. 

Alles goed voorbereid. Dat wel. Zeilschip nagezien, genoeg proviand aan boord, water, brandstof en medicijnen. 

Op alles voorbereid, alles bij en we gingen varen. 

Vanaf het midden van het land de drukke vaarwegen op en richting het noorden. 

Prachtige reis en soms ook bloedheet.  Na 2 dagen wordt ik ziek, enorme migraine. M'n zoon neemt het roer over en stuurt naar de dichtsbijzijnde haven. Ik voel me beroerd, nou ja... Slecht eigenlijk. Het herinnerd me aan een moment dat ik als hulpverlener in sri lanka werkte zo net na de tsunamie en oververhit bleek. Zo voelde ik me.

2 dagen later knapte ik op, voelde me goed en we gingen verder naar het noorden. 

Het was prachtig weer, vele sluisjes, bruggen, leuke haventjes en prachtige wateren. 

We bezochten nautische evenementen. 

Bijzonder omdat ik de jaren ervoor m'n slaapvertrek niet uitkwam. Bedwelmd onder de medicatie leefde ik opgesloten in m'n slaapvertrek. Alleen snachts kwam ik buiten om m'n hulphond X uit te laten. K had geen contact met anderen en zonderde me volledig af. 

Maar nu... Nu voer k op een zeilboot, al honderden kilometers en sprak zelfs met mensen wanneer we ergens aanlegden. 

Er ging weer een wereld voor me open. Nog wel steeds in de veilige nabijheid van m'n zoon en hulphond X. 

Na zo'n week of drie moet m'n zoon werken en gaat voor 2 weken van boord. Hijzelf voer op een containerschip en zou 2 weken daar aan boord zijn. 

Maar ik.... Ik.. Lag nog... Ergens boven in het land, met m'n zeilboot en hond op het water. 

Het plan was dat k de reis zou vervolgen naar beneden. Richting Brabant. 

Alleen. 

En zo dus... Vertrok ik... Alleen, met X... 

Een regen, regen... Mensen nog toe, elke dag regen. Een week lang regen met ook nog motorproblemen onderweg. 

Samen met X deed ik het. Sterker nog, gaandeweg voelde ik me rustiger worden. Ik ging van die dagelijkse regen houden. Het werd m'n ritme en elke dag voor k m'n uurtjes en elke dag kon het beter met mezelf vinden. 

En nog steeds gebruikte ik een pilletje voor t slapen gaan en verder niets. 

Na ruim een week en heel veel regen en... Heel veel ritme kom ik aan op het Hollandsch Diep. Ik weet nog, het was rond het middaguur dat we even nssr de wal gingen zodat k m'n vriend X even uit kon laten. 

Eenmaal terug aan boord verzon ik dat we nog best naar Willemstad konden en stuurde de ietwat ruige golven van het Hollandsch Diep weer op... 

Alsof er in de kosmos wat gebeurde. 

De wolken trokken open en ik m'n shirt uit. 

Dat korte stukje naar Willemstad leek wel hemels... En genoten... Genoten... Ja, zoals k in jaren niet had gedaan. 

Later hebben we nog gezeild op alle wateren in Nederland en ontmoette ik zelfs in zeeland Heleen. Heleen voer een dagje mee en er was een klik. Ik voelde een wederzijds respect en bewonderde haar verwondering over de natuur en de elementen. 

Dat die verwondering nog een veel groter gevolg teweeg zou brengen konden we niet bedenken maar één van die dingen was.... 

Een tijd later, toen k weer op de zeeuwse wateren het zeil neerliet zag k weer Heleen. Het was de Heleen van toen en tegelijkertijd zou het de vrouw worden die met me terug zouvaren naar zuid Holland. 

14 dagen later stuurden we de oosterschelde op om koers te zetten naar zuid holland. Er stond een stevige wind en ik had in devoorspellingen niks geks gezien. 

Toch... Het zal zo'n 1,5 uur later zijn geweest dat er een storm de kop op stak. Dusdanig dat de golven over het dek heen sloegen. Na elke top viel het schip als een razende naar beneden om met de boeg in de vilgende golf te priemen. M'n hond X kon ik nog ternauwernood beet grijpen of hij was over boord geslagen. 

De motor had niet genoeg vermogen om al dit geweld de baas te worden en na elke golf viel het schip dieper. 

Mijn gedachten gingen richting zwemmen of.... Of... Nou, ja... Dat probeerde ik maar te verdringen. Uiteindelijk wisten we het schip te keren en een haven binnen te lopen... 

Rust... Overleeft... De storm overwonnen... Luctor et Emergo. 

Symbolisch overwon ik nog veel meer en leerde een les die maanden duurde maar jaren had kunnen worden als ik niet.. Van de kant af was gegaan en de sprong in het diepe had gewaagd.