Een op waarheid gebaseerd verhaal over de naam van m'n hulphond X.
Jarenlang kwam ik over de vloer bij een dame. Ik noem haar hierbij mw. De Leen.
Mw. Vertelde vaak over de tweede wereldoorlog die ze als tiener had meegemaakt.
Ze woonde al haar hele leven in Rotterdam en als ze vertelde over de eerste bombardementen op de haven zie ik dat ze het herbeleeft. Ze zag hoe de bezetter Rotterdam innam en alle gruwelijkheden voltrokken zich voor haar woning.
Omdat ik haar al langer kende en soms dagelijks over de vloer kwam leerde ik haar beter kennen. Maar ze leerde mij ook beter kennen. Soms vroeg ze ook wat ik had meegemaakt. Ik vertelde dan beknopt waarbij ze me strak aan bleef kijken om uiteindelijk heel langzaam haar ogen te sluiten en te knikken.
Er ontstond een wederzijds respect. Ik kan niet zeggen een onderonsje want ze bleef op haar manier wat statig over komen. Ik noemde haar ook niet bij de voornaam maar mevrouw. Naarmate ik er langer kwam merkte ik dat ze op haar gemak was bij me en naar me uitkeek. Ze reserveerde zelfs een kopje voor me waar ik dan altijd uit dronk.
Het zal het wederzijdse respect en vetrouwen zijn geweest dat ze me veel vertelde over haar tijd dat ze in het verzet werkte.
Vaak heftige en bizarre verhalen. Ze zette zich, net zoals haar vader, in voor de minderbedeelden. Zorgde voor onderduikadressen, regelde eten, medicijnen en zelfs medische ingrepen.
En dat allemaal met gevaar voor eigen leven.
Mw. Had ook een hond. Een slim dier, getraind, die boodschappen kon overbrengen, naar buiten kon met info in z'n bek als het voor mensen te gevaarlijk was. Het bijzondere dier kwam altijd terug, en... Met z'n opdracht..
Tot....
Er een inval komt van de bezetters en het dier werd meegenomen.
Ze heeft haar hond, haar hond X nooit meer gezien.
Steeds vertelde ze over haar bijzondere hond X, zijn opdrachten en avonturen terwijl de tranen zich opdringen.
Ze was toen bijna 100 jaar oud en de oorlog, haar hond X, en het vechten voor vrijheid deed haar nog zichtbaar pijn.
Kind.... Dat gaat er nooit meer uit... Zo vertelde ze me.
Nou,... Na m'n diagnose cptss en uiteindelijk de hulphond heb ik haar X genoemd.
X herinnerd me elke dag aan mw. de Leen, aan de oorlog en maakt me dankbaar dat we in vrede en veiligheid kunnen leven.
Daarom... Heet mijn hulphondje X.