PUINHOPEN
Het was eind voorjaar 2005, was net terug uit Sri Lanka en zat wat te mijmeren op m'n terrasje. Inmiddels, voor de derde maal gehuwd met een lieve vrouw en had 2 kleine kindjes, en een bungalowtje midden in het bos in België.
Een vredige plek wat leek op een oase.
Zeker omdat ik net terug was uit een ramp en oorlogsgebied. Het voelde alsof ik alle slachtoffers daar in de steek had gelaten en me hier te goed deed aan luxe.... Maar natuurlijk was ik blij m'n gezin weer in m'n armen te sluiten.
Het contrast was zo groot.... Even daarvoor liep en werkte ik nog tussen de puinhopen van de verwoestende tsunamie die daar 40.000 dodelijke slachtoffers had geëist en de puinhopen van een nog op handen zijnde geruilla oorlog.
De zon scheen en we maakte plannen. Morgen gaan we naar vrienden in Nederland.
Ja... Leuk.. Ook al lang niet gezien..... Maken er een leuke dag van.
Vroeg in de ochtend een inpakken van flesjes en luiers om de dag door te komen met die kleintjes.
Lekker... Met het hele gezin weg... Wat ben ik toch een rijk mens.
Oohhh... We hebben wat af gepraat die middag... Was gezellig......
...... Telefoon.... M'n schoonvader... "zeg, of je de politie in België wil bellen"
Wat.... Politie.... Jaja.... Gebeld.. Direct komen naar het bureau.
Eenmaal aangekomen werden we opgevangen... Er werd gepraat, verteld, adviezen, mogelijkheden voor eerste opvang....
Wat!!!!... Nee, ik ga naar huis.... Even later liep ik op de puinhopen van ons huis, van ons bungalowtje, van m'n oase. Het huis was tot de grond toe afgebrand. Alles.... Echt alles was weg.. We hadden de kleding die we aan hadden, nog 2 luiers voor de kleintjes, de auto en.... En..... Elkaar...
We hebben luiers geleend, ik mocht een onderbroek van m'n buurman... Enz....
Ik voelde me even ontredderd maar dacht direct aan m'n missie wat me vertelde dat k nog steeds niet mocht klagen.
Maar.... Wat een puinhoop.