Zaterdagavond in een mortuarium in de stad zat ik met m'n voeten op het bureau een heerlijk geurend mokje koffie te drinken.
Ik had het maar voor elkaar... Zo vond ikzelf. Net hersteld van een ernstig ongeval, weer gaan studeren en een werkplek waar k veel ervaring op kon doen. Tja, dat je daar alleen werkte nam ik op de koop toe.
De afgelopen uren was het rustig geweest. Drie overledenen van een afdeling opgehaald, netjes verzorgd en in de koeling geschoven.
Mmja,.. Zo'n 'n koeling... K weet nog dat ik dat voor het eerst zag. Allemaal deurtjes... En als je ze opendoet zie je allemaal voeten met.... Ja... Echt... Met kaartjes aan...
Maar als het je werk is wen je er aan.
De avond vloog voorbij gevuld met een ongeval en een zelfmoord.
Naar ik begreep de normale gang van zaken en niet druk of hectisch. Nou,... Dat nam ik dan maar aan want ik had er toch wel m'n handen aan vol gehad.
De hectiek van politie, recherche, confrontatie met nabestaanden en de stilte als dan iedereen weer weg was en ik samen met het slachtoffer in de klinische ruimte achter bleef.
Steeds probeerde ik me op zo'n stil moment in te leven in wat er gebeurd moest zijn of wat iemand had bewogen om.....
Enfin.... Zo vloog de avond voorbij en deed de nacht z'n intrede.
Na een telefoontje van de afdeling nog een overledene opgehaald van de OK..
Deze had een operatie niet....
Nou ja... Ik probeerde nog wat dingen te overdenken terwijl ik m'n kopje thee inschonk.
Het was toch wel tijd geworden om wat te slapen.
Nadat ik het witte uniform had uitgetrokken.........
Telefoon..... Pieper..... Alarm
Politie recherche onderweg met een slachtoffer van een motorongeval....
Alles in gereedheid brengen, brancard klaar zetten en alle lampen aan..
Dag slaap..... De dood was weer onderweg en kon elk moment op de stoep staan.
Maar... Hé... Hier deed ik het allemaal voor toch... Dit vak wilde ik toch... Dus....
Nie zeuren........
Het zal al laat in de nacht geweest zijn toen ik eindelijk klaar was met schoonmaken.
Wat ooit het rode levenselixer was geweest van die jonge knaap had ik met chloor en vim van de vloer geboend.
Het rook heerlijk in de ruimte en de knaap zag er weer uit alsof er niks gebeurd was.
Alleen..... Alleen was tie dood.
Toch heb ik tegen 'm verteld dat het tijd was om te slapen.
Schoof 'm in z'n cel en klapte m'n stretcher uit. De vloer was schoon,.. Dus nadat ik m'n tanden had gepoetst liep ik op m'n sokken naar m'n stretcher, kroop er in en zei nog "welterusten man".