Mensen roepen, het is druk en de geur van zweet verspreid zich.
Zoveel mensen op elkaar gepakt en dan ook nog met deze hitte. Ik zie vaders en moeders en kris kras kinderen door elkaar.
Aan de kant staan mensen met strenge gelaatsuitdrukking. Ik kan niet goed zien of het nu de mannen van het leger zijn of guerrilla's die er op gebrand zijn ons een kopje kleiner te maken.
In de verte hoor ik gekrijs wat alsmaar erger wordt.
Kindergekrijs... Ik vraag me af wat daar toch aan de hand is maar tegelijkertijd blijf ik gefocust op m'n directe omgeving.
Hey,... Kom op zeg... K ben nog behoorlijk geïrriteerd omdat de guerrilla's dit willen verstoren.
Wat denken ze wel.... Dit zijn kinderen.
Gelukkig houdt de Army het goed in de gaten wat ze toch behoorlijk kracht bij zetten met hun Rambo achtige uitrustingen.
De temperatuur loopt op, de geur van zweet beneemt me het ademen en het geroep en gekrijs snijd....
Het snijd in m'n hoofd en m'n ziel...
Die kinderen moeten gered worden....
Pijn... Pijn voel ik ineens..
Scherp... Als een prik in m'n buik en m'n gezicht wordt warm nat... En natter...
En de prikken in m'n buik namen toe...
Ik voel...
Ik zal toch niet neergeschoten....
Oohhh.... X... M'n hulphond staat tegen me op. Met z'n scherpe nagels tegen m'n buik en z'n warme natte tong schraapte over m'n wang.
Ze bedoeld dan... Kom baasie... Kom... We moeten naar buiten...
Naar buiten?... Naar buiten.... Natuurlijk... Ik zat in een druk en warm theater bij de uitvoering van een toneelstuk van m'n jongste dochter.
Gewoon in een dorp. Gewoon een mooi stuk... Tuurlijk om het stuk spannend te maken was er gegil en geroep....
Maar ik was echt niet aan de andere kant van de wereld in een hachelijke situatie.
X wist het.
