Veertien was ik toen mijn ouders uit elkaar gingen. Vermoedelijk ook door een leven vol tegenslagen en ellende. M'n vader voer op de binnenvaart en werd later boer. De boerderij werd door een brand en later door een storm getroffen en het bedrijf ging kopje onder.
Maar... Uiteindelijk woonde we in een caravan en nog later in een nieuwbouwwijk. Daar ging het mis denk ik. De cultuurschok van België naar Nederland, de vrijheid kwijt en opgesloten in een betonnen hokje...
M'n vader ging weg, deed zelfmoordpogingen en herpakte zich door in een fabriek te gaan werken en te varen met z'n klassieke platbodem.
Wel verwachtte hij van ons kinderen hulp bij het onderhoud, boot uit het water halen enz... Enz..
Een dusdanig verplichte bezigheid dat ik er een enorme aversie tegen ontwikkelde. Met name tegen alles wat met boten te maken had.
Dus ik ooit een boot? Nooit... Nooit van m'n leven had ik je gegarandeerd.
Tot....
Het was winter en samen met m'n zoontje lag ik te sleutelen. Koud... Mensen wat was het koud... De afwas van de vorige avond zat vastgevroren in het aanrecht. Toch gingen we door, we hadden er zin in. Dit moest 'm worden.
Onze eigen zeilboot. Onze eigen plek om even terug te trekken en om de vrijheid te proeven van het water. De vrijheid die maakt dat je het verleden beter in perspectief kunt zien en je de weg naar de toekomst voorhoudt.
Vanaf toen ben ik gaan begrijpen waarom m'n vader.....
Enfin... Ik heb 'm niet meer gezien en nooit de gelegenheid gehad om dit met 'm te bespreken.
Nu jaren later, een rugzak vol verhalen en ervaringen woon ik op een varend woonschip en zeil samen met m'n zoon overal heen.. Ik heb 'm nooit verplicht en nooit iets verwacht in die richting maar die gozer heeft misschien toch de genen. Hij vaart met ons 25 meter schip alsof het niks is en met de Devarique is geen golf te hoog.
Zo vader.,....zo vader, zo zoon?