Het was 2005 en samen met. M'n team was k onderweg door het rampgebied. Die dag zagen we de gevolgen van de allesverwoestende tsunamie. Duizenden mensen zijn huis en haard kwijt geraakt. De infrastructuur was totaal en massaal vernield. Een grotere chaos kan je je als mens niet voorstellen. Nou was ik al wat gewend, zo dacht ik. In de afgelopen jaren heb k nogal wat rampen meegemaakt en dood en verderf gezien. Maar nu... Hier... Ja dat was zo allesomvattend. En waar begin je dan als hulpverlener.
Om alles in kaart te brengen, zo luidde de opdracht ook, baande we ons een weg door het gebied, door het land, door een onherbergzaamheid van puin en.... Ohh... Massagraven van duizenden mensen. Duizenden netjes neergelegd in massagraven in de wanhoop van, waar moet ik ze laten. Maar ook begraven om de uitbraak van ziektes tegen te gaan. Ik hoef denk ik niet uit te leggen wat de geur was. Het was een geur afkomstig van de vele ontbinding, rook van allerlei vuurtjes, diesel van simpele werktuigen enz.
En... Het was er bloedheet. Zo bloedverzengend heet had k nog nooit gehad. Temperaturen van 50 plus. En wij maar doorploeteren. Het water raakte op... Maar we gingen door... Want hé... Heb het lef hier een beetje te gaan lopen zeuren over water.
Van het rampgebied kwamen we in oorlogsgebied want de guerrillas waren daar ook nog aan de macht. Hadden we ook geen rekening mee gehouden maar het was een situatie waar we mee moesten dealen. En dan rij je, als hulpverlener, van roadblock naar roadblock....
Enfin... De dag loopt op z'n einde... Een enorme hoofdpijn maakt zich van me meester en het leek wel of m'n hele lijf z'n kracht verloor.
Ergens aan de rand van de bush stopte de chauffeur bij een onderkomen om te kijken of we daar die nacht......
Ik weet nog....
Ik lig naast het wiel van onze 4x4 met z'n groffe profiel. Ik lig naast dat hete wil op... Tja... Ik denk een soort van kiezels en ze gooien water over me heen. Ik dacht toen echt. Kom me maar halen Heer, het is op. Ik heb nog aan m'n kinderen gedacht en....
.....
...
Waar ben ik, een soort van bed, het is donker, het is hier toch een rampgebied of.... Of.... Oorlogsgebied... Maar... Ik hoor vrolijke muziek heel hard en mensen joelen.
Ik had werkelijk geen idee waar ik was en begon me langzaam de momenten naast de autoband te herinneren tot.... Tot een collega binnen kwam en vroeg hoe het met me ging. Nou.. Nou.. Ehhhh... Wel goed maar.... Hij zei, kom naar buiten zo we krijgen hier eten.
Ik voelde nat en klam aan, het witte shirt met de blauwe kruizen was Vaal geworden. Nadat ik was opgestaan strompelt ik naar buiten.
Tjonge.... Er was een feest aan de gang. Een huwelijk zo zou later blijken. Toen ik werd opgemerkt stormde mensen op me af en onthaald me als een prins. Ik werd overladen met voedsel en drank, muziek en gezang. Ze waren blij en dankbaar dat wij uit het westen hier kwamen helpen. Ik werd er verlegen van en voelde zelfs een soort schaamte vanwege die aandacht. Immers er waren 2 mensen getrouwd, daar was het feest voor. Wat een mooie avond werd het nog.
Ik was blijkbaar oververhit geraakt, deze mensen hebben mij uren gekoeld en in een gastenverblijf gelegd waar ze steeds gingen kijken hoe het met me ging.
Deze mensen waren dankbaar en dat lieten ze blijken ook. En ik.... Ik was ook dankbaar, dankbaar dat ze me gered hadden en, ondanks het huwelijk, mij hadden verzorgd als ik één van hun was.
Ik heb op de rest van de missie alles gegeven wat ik in me had. Voor deze mensen, in deze ellendige situatie.
Daar heb ik pas echt geleerd wat naastenliefde is.